medycyna praktyczna dla lekarzy
Chorzy z niewydolnością nerek, którzy są kierowani na leczenie rewaskularyzacyjne, należą do grupy o dużym ryzyku sercowo-naczyniowym. Leczenie rewaskularyzacyjne w ich przypadku daje dobre efekty, trzeba je jednak prowadzić wyjątkowo ostrożnie.
Kluczowym elementem decydującym o postępowaniu leczniczym u chorych z rytmem zatokowym jest weryfikacja gradientu podzastawkowego, a następnie ocena stopnia kurczliwości mięśnia sercowego. Jeśli gradient podzastawkowy jest wyższy niż 50 mm Hg, to należy włączyć leczenie farmakologiczne.
W przypadku rozpoznania dysplazji włóknisto-mięśniowej konieczne jest szybkie podjęcie decyzji dotyczącej leczenia. Postępowaniem z wyboru w udokumentowanym dysplastycznym zwężeniu jest wykonanie jedynie plastyki balonowej tętnicy nerkowej.
Najpierw w sposób wiarygodny należy rozpoznać zatorowość płucną, a następnie określić, jakie jest ryzyko wczesnego zgonu w okresie szpitalnym – wysokie, niskie czy pośrednie). Jeśli ryzyko jest wysokie – czyli pacjent jest we wstrząsie lub ma hipotensję – należy dążyć do szybkiego udrożnienia naczyń płucnych, stosując leczenie trombolityczne, chirurgiczne albo przezskórne.
Pierwszoplanowym badaniem, ze względu na niskie koszty i szeroką dostępność, jest EKG. Kolejnym ważnym etapem diagnostyki jest wykonanie badania echokardiograficznego. W ramach poszerzenia panelu diagnostycznego można wykonać badanie z zastosowaniem rezonansu magnetycznego i środka kontrastowego.
Chorzy na cukrzycę z ostrymi zespołami wieńcowymi są obciążeni dużym ryzykiem sercowo-naczyniowym. Dlatego w tej grupie pacjentów leczenie rewaskularyzacyjne jest szczególnie korzystne. Wyniki badań wskazują na to, że rokowanie u chorych na cukrzycę, którzy mieli wykonane pomostowanie aortalno-wieńcowe jest lepsze niż u pacjentów po angioplastyce wieńcowej.
Decyzja o wyborze badań obrazowych zależy od tego, czy mamy do czynienia ze stanem ostrym czy też z przewlekłym, bez objawów klinicznych. W przypadku podejrzenia ostrego rozwarstwienia należy wykonać badanie echokardiograficzne lub ultrasonograficzne.
Skrzepliny balotujące między prawą komorą a przedsionkiem zdiagnozowane podczas badania echokardiograficznego przez lata budziły niepokój lekarzy. Szukano właściwych sposobów leczenia. Głównie stosowano leczenie trombolityczne oraz chirurgiczne.
W aktualnych wytycznych rutynowe stosowanie kontrapulsacji wewnątrzaortalnej we wstrząsie kardiogennym uzyskało klasę zalecenia III, co oznacza że nie zaleca się jej stosowania. Jest to zmiana w stosunku do wytycznych poprzednich, spowodowana wynikami badania IABP-SHOCK II, które nie wykazało korzyści płynących z szerokiego zastosowania kontrapulsacji w leczeniu zawału serca.
Podstawowym, łatwym do wykonania i najbardziej dostępnym badaniem jest echokardiografia przezklatkowa. W zależności od jej wyniku przeprowadza się w dalszej kolejności inne badania obrazowe – tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny, a bardzo rzadko angiografię.
