medycyna praktyczna dla lekarzy
W najnowszych zaleceniach ESC dotyczących postępowania u chorych z niewydolnością serca wprowadzono jedną ważną zmianę w klasyfikacji niewydolności serca. Mianowicie przyjęto podział chorych na 3 grupy, w zależności od wartości frakcji wyrzutowej lewej komory.
Ponad 12-miesięczne leczenie antykoagulantem i lekiem przeciwpłytkowym, w warunkach polskich najczęściej kwasem acetylosalicylowym w dawce 75 mg, należy ograniczyć do pacjentów, u których blokowanie czynności płytek rzeczywiście może zmniejszyć ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych związanych ze stanem tętnic wieńcowych.
Zapraszamy do wysłuchania wypowiedzi eksperta prof. dr. hab. n. med. Marka Ruchały z Katedry i Kliniki Endokrynologii Przemiany Materii i Chorób Wewnętrznych UM w Poznaniu.
Wytyczne Europejskiej Rady Resuscytacji 2015 zalecają użycie automatycznego defibrylatora zewnętrznego w warunkach szpitalnych, jeśli istnieje ryzyko opóźnienia defibrylacji za pomocą defibrylatora manualnego. Z najnowszych badań wynika, że użycie AED może się wiązać z negatywnymi konsekwencjami.
Leczenie operacyjne należy rozważyć od samego początku rozpoznania choroby oraz w czasie stosowania antybiotykoterapii. W przypadku stwierdzenia nieskuteczności stosowania antybiotyków powinniśmy rozważyć konieczność leczenie operacyjnego.
U bezobjawowych chorych z preekscytacją chorobę stwierdza się w EKG, ale nie mają oni objawów napadowych częstoskurczów, a więc kołatań serca, zasłabnięć czy omdleń. U tych chorych istnieje jednak ryzyko wystąpienia w przyszłości napadów arytmii lub nagłego zgonu sercowego jako pierwszego objawu choroby.
Skojarzone leczenie lekami przeciwpłytkowymi oraz doustnymi antykoagulantami dotyczy przynajmniej 10-30% chorych. Największą grupę stanowią pacjenci z chorobą wieńcową i jednocześnie wskazaniami do antykoagulacji.
Wprowadzenie testów o wysokiej czułości do oznaczania troponin pozwala na precyzyjne wykluczenie rozpoznania zawału serca. W przypadku gdy poziom troponin nie jest podwyższony oraz nie są spełnione kryteria rozpoznania zawału, to z większą precyzją i z większym prawdopodobieństwem możemy wykluczyć zawał.
Leczenie powinno opierać się na wynikach posiewów krwi z opracowanym antybiogramem, a więc powinno być to leczenie ukierunkowane na konkretną bakterię.
Postępowanie zależy od ilości płynu zgromadzonego w osierdziu. W przypadkach trudnych, takich jak kolejny epizod gromadzenia się płynu w worku osierdziowym, duża ilość płynu, nieznana przyczyna i czynnik etiologiczny gromadzenia się płynu, należy rozważyć odesłanie chorego do ośrodka referencyjnego.
