Ocena morfologii zastawki mitralnej jest szczególnie istotna wśród chorych kwalifikujących się do leczenia inwazyjnego.
W diagnostyce zwężenia zastawki mitralnej oraz w ocenie jej zaawansowania najważniejszym spośród badań obrazowych jest badanie echokardiograficzne.
Zwężenie zastawki mitralnej nazywane również zwężeniem lewego ujścia żylnego lub stenzoą mitralną, to wada serca polegająca na zmniejszeniu powierzchni lewego ujścia żylnego, co prowadzi do utrudnienia przepływu krwi do lewej komory serca.
Badanie echokardiograficzne przezklatkowe (TTE) – obecnie łatwo dostępne – umożliwia ocenę budowy oraz czynności serca, a dodatkowo u większości pacjentów pozwala na zobrazowanie aorty piersiowej.
Niedomykalność zastawki mitralnej powoduje uzależnione od jej stopnia przeciążenie objętościowe lewej komory. Ocena niedomyklaności stanowi więc niezbędny składnik procesu kwalifikowania chorych do zabiegu operacyjnego.
Echokardiografia jest jedną z podstawowych technik służących do rozpoznania niewydolności serca. Zapraszamy do wysłuchania wypowiedzi dr. hab. n. med. Andrzeja Gackowskiego z Kliniki Choroby Wieńcowej i Niewydolności Serca UJ CM.
Niedomykalność zastawki mitralnej (mitral valve regurgitation – MR) może być wynikiem zmian poszczególnych elementów aparatu mitralnego: płatków zastawki mitralnej, pierścienia mitralnego, strun ścięgnistych, mięśni brodawkowatych, ściany lewego przedsionka i lewej komory.
MR jest najczęściej po stenozie aortalnej występującą wadą serca. Częstość występowania MR jest porównywalna u obu płci i zwiększa się z wiekiem.
W praktyce lekarza POZ należy zwracać uwagę na objawy przewlekłej niedomykalności zastawki aortalnej. Szmer rozkurczowy, który w tej wadzie występuje, może być cichy, a przebieg kliniczny przewlekłej AR (aortic regurgitation) bywa przez wiele lat bezobjawowy.
Przewlekła AR powoduje przeciążenie objętościowe lewej komory i wzrost ciśnienia późnorozkurczowego. Dzięki mechanizmom kompensacyjnym wada może przez długi czasu pozostać bezobjawowa.