W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci można zaobserwować znaczny postęp w badaniach i zwiększenie możliwości profilaktyki, diagnostyki i leczenia niewydolności serca.
W Polsce na niewydolność serca (NS) cierpi około 1 miliona osób i liczba ta prawdopodobnie zwiększy się o 20–30% w ciągu najbliższych 20 lat.
Do rozpoznania niewydolności serca, oprócz danych z wywiadu i badania przedmiotowego, konieczne jest potwierdzenie nieprawidłowości za pomocą badania echokardiograficznego.
Typowe objawy podmiotowe oraz przedmiotowe u pacjentów z niewydolnością serca (NS) wynikają z nieprawidłowości budowy oraz czynności serca i prowadzą do upośledzenia dostarczania tlenu do tkanek.
W zaleceniach amerykańskich towarzystw naukowych wykonywanie badań echokardiograficznych ograniczono do sytuacji, w których można przypuszczać, że wpłynie to na dalsze leczenie pacjenta w korzystny sposób.